#html-body [data-pb-style=PIW7P2O]{justify-content:flex-start;display:flex;flex-direction:column;background-position:left top;background-size:cover;background-repeat:no-repeat;background-attachment:scroll}Εκτός από τις διάσημες Rococo Variations, ο Pyotr I. Tchaikovsky συνέθεσε και ένα άλλο έργο για σόλο τσέλο: το Pezzo capriccioso, Έργο 62. Το έργο είναι αφιερωμένο στον Brandoukoff (Brandukov), με τον οποίο το παρουσίασε για πρώτη φορά στο περίφημο καλλιτεχνικό σαλόνι της οικογένειας Μπεναρδάκη, τον Φεβρουάριο του 1888. Ο ίδιος ο σολίστ πρότεινε μερικές μικρές τροποποιήσεις στο σόλο μέρος. Ακόμη και ο σπουδαίος βιρτουόζος του τσέλου και δάσκαλος, Maurice Gendron, ασχολήθηκε ξανά με το έργο, εμπλουτίζοντας το σόλο με περισσότερες βιρτουόζικες λεπτομέρειες και προσθέτοντας μια cadenza, μια εκτεταμένη ανακεφαλαίωση και ένα παρατεταμένο τέλος στο Pezzo.
Η παρούσα έκδοση δίνει τη δυνατότητα στον εκτελεστή να αποκτήσει μια πλήρη εικόνα των διαφορετικών εκδοχών και επιπέδων του έργου. Οι δακτυλισμοί, οι ενδείξεις δοξαριών και τα ερμηνευτικά βοηθήματα – εκτός από αυτά που περιλαμβάνονται στα πρόσθετα μέρη – είναι έργο του Maurice Gendron.

#html-body [data-pb-style=BVAA9V8]{justify-content:flex-start;display:flex;flex-direction:column;background-position:left top;background-size:cover;background-repeat:no-repeat;background-attachment:scroll}#html-body [data-pb-style=XUDTYAI]{max-width:360px}Franz Liszt (Composer) | Giuseppe Fortunino Francesco Verdi (Composer)RigolettoConcert-Paraphrase about the quartet by Franz LisztPiano
The opera paraphrases take a prominent place among Liszt’s complete works as a self-contained art form alongside original compositions. Feruccio Busoni values the high artistic merit of these compositions in the manner in which their well-considered structural planning in the arrangement of form and contrast and the endeavour to expand and embellish the chosen motifs place Liszt’s opera fantasies apart from the “plebeian potpourri”. The early Verdi paraphrases, particularly this Rigoletto-Paraphrase composed in 1859, are far superior to the later paraphrases (including those based on Don Carlos and Aida). This exceedingly brillant concert piece based on arguably the most famous quartet in the history of opera is particularly significant for the unique way in which Liszt is able to bring together the juxtaposition of extreme contrasts – the Duke’s ardent declaration of love, Maddalena’s prattling rejection, the grief-stricken cantilene of Gilda’s and Rigoletto’s furious parlando – as in Verdi’s original, resulting in a marvellous formal unity.